مي‌گويند که ما برحسب آموزش قرآن کريم معتقد هستيم که همه اقوال بايد گفته شود تا مسلمين بهترين را انتخاب کنند. يا مي‌گويند امام جعفر صادق (ع) پنج هزار شاگرد داشتند و در ميان آنان منکرين، طبيعيون، باطنيه و... هم حضور داشتند و در محضر آن امام همام عقايدشان را بدون ترس و واهمه بيان مي‌کردند و سپس شاگردان حضرت با آن‌ها وارد بحث و مناظره مي‌شدند. يا اظهار مي‌دارند مرحوم استاد شهيد مرتضي مطهري اصرار داشتند که در دانشکده الهيات و معارف اسلامي مارکسيست‌ها هم حاضر شوند و مطالب عليه دين و اسلام را هم بيان کنند تا به آن‌ها پاسخ داده شود؛ اما همه اين حرف‌ها وقتي‌که به قدرت مي‌رسند فراموش مي‌شود. تنها حرف و سخني که مي‌ماند رعايت «خط قرمز‌ها»، «اجازه توهين ندادن‌ها»، رسالت و وظيفه «جلوگيري از گمراه شدن جوانان» و در يک‌کلام بستن دهان هرکسي است که افکار و عقايد آنها را دوست ندارند و گوينده را در خط و جبهه خودشان نمي‌پندارند.

البته که اين فقط خداوند سبحان است که از باطن انسان‌ها آگاه است؛ اما اگر روزي روزگاري اسبابي فراهم مي‌آمد که مي‌شد از باطن و قصد و غرض خيلي از «وا اسلاما» گويان ازجمله صدا و سيما و تريبون‌هاي دولتي آگاهي پيدا مي‌کرديم، احتمالاً شگفت‌زده مي‌شديم از اينکه چقدر نيت «وا اسلاما» گويان اسلام بوده و واقعاً درد دين داشته‌اند و چقدر پاي قدرت و سياست وسط بوده.

http://20gan.blogfa.com/