1-سریال هایی چند قسمتی که از کودکی تا پیری و حتی بعد از مرگ شخصیت اول فیلم را نشان میدهد.شخصیتی که از هیچ شروع میکند و با هدف و انگیزه پیش می رود.تلاش و پشتکار و سرسختی این شخصیت ها قابل تحسین است.نقشی که در آخر فیلم به اهداف خودش(به قول جومونگ هدف والا!!) و آن درجه بالایی که مد نظرش است می رسدو در این مسیر با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می کند.

2-آخر اکثر این فیلم ها به خوبی و خوشی تمام می شود.همان چیزی که پدر و مادر های ما دوست دارند.

3-همیشه شاهد رویارویی خوبی و بدی هستیم و آخر فیلم این خوب است که پیروز می شود.در این فیلم ها با وجود افسانه بودنشان نقش ها یا کاملا مثبت و آرمانی هستند و یا کاملا منفی و منفور...

4-احترام به اعضای خانواده ، جایگاه بالای مادر ، وفاداری و صداقت در دوستی ها(به قول خودمون اگه دست دوستی دادیم تا ته خط باهاشیم!)اطاعت پذیری از مقام بالاتر و...در این فیلم ها کاملا آشکار است.

الحق و الانصاف که این سریال ها داستانی پیوسته ، جذاب و هیجان انگیز دارد و هر قسمتش تازگی خودش را.به طوری که برای دیدن قسمت بعدی آن لحظه شماری میکنی!!!همه قسمت های آن در اوج قرار دارد و برای بیننده یکنواخت و کسل کننده نیست.برایم عجیب است که حتی پدر من هم که جز اخبار برنامه دیگری رو نمی دیدن ، چطور آن سال تمامی قسمت های جومونگ رو دنبال می کردن!!!

حتما دقت کردید به نقش زنانی که در این فیلم ها بازی میکنند؟

زنانی با آرایشی بسیار ساده و لباس هایی کاملا پوشیده...(دلم پره از بعضی از بازیگرای خانوم خودمون که گریم رو با آرایش شب عروسیشون اشتباه می گیرن!!)نه رنگ و لعاب می بینی و نه پوششی نامناسب...

 شاید یکی از دلایل پر مخاطب بودن آنها همین باشد...

می خواهم بگویم همیشه هم موسیقی های زننده ، برهنگی زنان ، روابط جنسی و صحنه های شهوت انگیزی که در اکثر فیلم های هالیوودی وجود دارد تا بیننده به خصوص قشر جوان را طالب خود کند ، در این فیلم ها وجود ندارد.البته اگر هم باشد به آن شدت نیست علاوه بر این  باید قدردان سانسور صدا و سیما هم بود.

در اکثر فیلم هایی که فرهنگ گذشته ملت ها(چه کره چه انگلیس چه فرانسه و...)را به تصویر می کشد شاهد پوشش کامل زنان هستیم.زنانی که برای حضور در اجتماع حتی کلاه و دستکش می پوشیدند!و اما امروزه برهنگی و عریانی نه تنها در فیلم های غربی بلکه در شرق نیز بروز پیدا کرده.این را می گویند خلا فرهنگی...یاد حرف خانم کلینتون می افتم که چقدر به سبک زندگی امریکایی اصرار دارد.این ها می خواهند ارتباطات ما ، نوع پوشش ما ، نوع دکوراسیون خانه های ما ، نوع تفکر ما ، نوع تغذیه ما و... را تغییر دهند.

خیلی به حاشیه نروم...برگردم سر همان موضوع  افسانه های کره ای...به نظرتون رمز موفقیت این فیلم ها با وجود مکالمات کوتاه و تکراری(بانوی من...بانوی من و ...)با موضوع قصر و دربار و اتفاقات پیرامون آن ، با همان لوکیشن ها و لباس های تکراری چیست!؟شاید جذابیت فیلمنامه باشد...(البته نمی توان از دوبله ایران که در جهان اول است چشم پوشی کرد ،  چرا که نقش اثرگذاری دارد)

و اما اصل مطلب...

چیزی که در آنها می بینی این است که اگر موفقیتی هست ، اگر تلاشی هست ، اگر پیروزی هست ، اگر بیماری بهبود میابد ، اگر فردی از مرگ نجات پیدا میکند ، اگر فردی فرمانروا مملکتی می شود و... همش و همش به دلیل توانایی های خود انسان و پیشگویی هایی است که ریشه در تمدن و افکارشان دارد...به قول استاد رائفی پور ((پیشگویی  در این سریال ها غوغا می کند، گویا قرار نیست هیچ تصمیمی بدون اذن پیشگوهای زن گرفته شود .))

نکته دوم :تمامی نقش های مهم این افسانه ها مانند ایکیوسان عالم دهر هستند!!!جومونگ در بدترین شرایط بهترین فکر جنگی و نظامی را دارد.((جومونگی که همچون موسی(ع) در خانه فرعون(امپراطور) رشد و نمو می کند ، بر علیه وی می شورَد و در نهایت مردم آواره را با گذراندن از رودخانه ای پهناور (گذر موسی از رود نیل)به سرزمین خالی از سکنه ! پدرانشان یعنی چوسان قدیم (ارض موعود ) وارد می کند)).

سانگ اوک در تاجر پوسان بهترین فکر اقتصادی را.یانگوم بهترین هنر آشپزی ، بهترین مهارت پزشکی را  و سرشار است از هوش  و ذکاوت!!! و در  این اواخر که دونگ یی یک نوازنده خوب ، یک بازرس با هوش و در یک کلمه زیرک ترین و باهوش ترین بانوی دربار است که در بدترین شرایط بهترین راهکار را ارائه می دهد...این میشود که وقتی دانشجوی جوان ما ، وقتی خواهر و برادر های نوجوان ما ، وقتی مردم ایران ما این ها را می بینند ناخود آگاه در back ground ذهنشان این طور جا می افتد که اگر ما بودیم نمی توانستیم....و این می شود عدم خود باوری...این خاصیت رسانه است...

دیگر قصد گفتن ندارم...قصد بازگو کردن اینکه چرا اینقدر به برخی چیزها بها میدهیم؟!جومونگ را به ایران دعوت می کنیم؟عکسشان می شود نقش کیف و دفتر های کودکان ما...قصد کم لطفی به برخی بازیگران و سینمایی های ارزشی خودمان...قصد گفتن اینکه به جای این همه پولی که صرف خریداری و سانسور و ترجمه و دوبله این فیلم ها میشود و تا برنامه ای کم می اوریم هر چند ماه یکبار دوباره آنها را پخش می کنیم ،ندارم. ایا نمی شود این همه هزینه را خرج فیلمنامه های قوی خودمان کنیم تا مختار نامه ها ، در چشم بادها ، شوق پرواز ها ،ولایت عشق ها و غیره و غیره دوباره ساخته شود تا فرهنگ غنی و قوی ایران اسلامی مان را به نمایش بگذاریم...آیا نمی شود....

شاید و فقط شاید یکی از دلایل صدا و سیما برای خریداری این فیلم ها این باشد که میل خانواده ها برای دیدن فیلم های مبتذل ماهواره ای مثل  همسایه ها، ویکتوریا ها، دارما و گریگ ها، همسر بی نظیر من ها و... کمتر و کمتر شود...شاید...

نمی دانم!

گر همسفر عشق شدی مرد سفر باش...